Da fantasía (en Re Menor):

Refuxio do lento fluír do cotián, como un colo xeneroso e morno onde agochar o vivir interno, ese que non se amosa ao exterior, por medo a ser ferida.
Reflexo parcial, sesgado e ás veces inquedante do real (ou do que chamamos real), axuda para entender a súa complexidade e descubrir fíos comúns subxacentes, por riba dos habituais prexuízos. Visión caleidoscópica e miscelánea para relexionar.
Reminiscencia da imaxinación, que por si soa pode explicar o mundo, no principio dun tempo primitivo; imaxes sen forma, feitas entidade pola nosa mente ávida de maxia, dunha maxia límpida e omnipotente, que pode ser cuestionada e dubidada, aínda que o científico está fóra de lugar neste marco.
Relaxación dos límites, dos pesados corsés das normas autoimpostas e mesmo da lóxica; liberdade do ser para explorar novas vías, libre das especulacións alleas, de convencións e esixencias restritivas.
Reconstrución dos nosos pequenos Universos propios, coñecidos ou incluso ignorados, pero que precisan ser expresados para conter a súa forza, dándoles existencia por medio da Palabra. Rebulir insomne, placenteiro ou obsesivo, de ideas inexpresadas, fieis compañeiras do noso divagar, que xorden,se amorean, organizan e destrúen nun ciclo eterno.
Regreso individual e propio, descubrimento do anel no fondo do río que agocha unha recolección de recordos resoantes, recompensa da resistencia dos recónditos recunchos resplandecentes, do regreso da réplica da rede da Rebeldía.